Na maar liefst 371 nachtjes slapen was het weer zover! Elk jaar kijken we weer uit maar dit prachtige weekend. Een groep bestaande uit mensen met serieuze banen, mooie studies en inmiddels zelfs middelbare schooldiploma’s die vrijwillig een weekend doorbrengen in deze omgeving is misschien niet echt serieus te nemen maar potverdorie wat hadden we er weer een zin in!
Dit jaar vertrokken we echter wel met wat meer spanning dan normaal. Niet alleen manke Bartus baarde ons zorgen, ook het feit dat het aantal kangoeroetjes voor het eerst boven het aantal begeleiders uit zou stijgen maakte ons een beetje nerveus. We hebben onze jonkies natuurlijk allemaal al op de zaterdagmiddag en avond in het wild gezien bij de Schuttershoek en omstreken: iets wat ons allesbehalve gerust stelde. Achteraf gezien bleek dat we ons beter over aan ander ‘deel’ van de groep zorgen zouden moeten maken.
Daar waren we dan weer, home sweet home en home is where the heart is: Oentsjerk wat ben je mooi. Ook nog een plekje naast ons (meer dan ooit) geliefde Zuidwolde dus wat kan er nog misgaan? Eerst maar even verstoppertje spelen. Ik zie ik zie wat jij niet ziet en de kleur is…….. geel met een witte schuimkraag. De tent werd opgezet waarna het slimmere deel van de begeleiders het terrein betrad. Het scorebord werd geïnstalleerd en het was weer tijd om onze favoriete (en tevens enige) eettent in de buurt op te zoeken voor ons traditionele etentje bij onze grote vriend. Colaatje hier, sinasje daar. Niet iedereen nam hier genoegen mee, maar ID-kaarten met geboortedatums uit het jaar 2000 schijnen ze niet te accepteren. Stugge Friezen.
Verzadigd en weer op naar thuis. Ons pasgeboren veulen van vorig jaar is uitgegroeid tot een heuse circustent waar we gezellig met z’n allen plaats konden nemen. Pasgeboren veulen had dit jaar een heel andere betekenis. Gelukkig waren de krukken mee dus ‘nee, er is niks’ en ‘het gaat echt goed!’. Ondertussen was het tijd voor het vrouwenhalfuurtje in de tent: lippenstiftje hier, geurtje daar en ready to go. Eem kiekn wat er allemaal rondloopt, net een terras. Tapinstallaties (heel ver) achter in de tent en de eerste cola’s werden genuttigd. Stap maar in de woonboot en op naar de feesttent. Het moge duidelijk zijn dat de mannen veel hebben bijgeleerd en er waren mooie treffers: 9-2. Of was het nou 7-2? Scheidsrechter, wat werd je gemist! De vrouwen hielden zich ondertussen meer bezig met het uitbreiden van de garderobes.
De nacht was kort maar voelde oneindig. Met gehandicapte vleermuizen in de tent, praatgrage begeleiders die elk halfuur een nieuw verhaal kwamen vertellen en snurkende bejaarden kroop de tijd voorbij. Voor de slaapkoppies tenminste. Ondertussen bijna één van onze zeer schaarse en onmisbare begeleiders kwijtgeraakt aan de handen van de boze bewakers maar ook dat is goed gekomen. De jungle van Friesland door en weer terug in de tent, makkie. Toch maar even slapen. Lekker tegen elkaar aankruipen en snurken in elkaars oor met nachtelijke verhuizingen als gevolg.
06:30: Tijd voor een douche. Een nieuwe dag begon en wat hadden we er weer zin in. De grote tent in voor een ontbijtje en de geur liet je bijna meteen weer omdraaien. En je maag ook. Nog even een wandelingetje maken en terugliften met Friese Arabieren. Hierna onze stoeltjes weer in de voortuin gezet waarna het tijd is om de avond te bespreken. Een paar gezichten vergeten maar wat maakt het uit. Punten zijn binnen. Na een moeizame ochtend kwam langzaam het moment daar: Tijd voor het toernooi. Een fantastisch voordeel aan ouder worden is dat je na een aantal jaren Junior Fun kan promoveren tot coach. Tuinstoeltje erbij, zonnebrilletje op en je lijkbleke pupillen aan het werk zetten. De titel is nog nooit zo dichtbij geweest.
Maar niet voor ons. Na prachtige nederlagen gingen we weer terug naar de tent. Bedjes uitgeklapt, luchtbedden naar buiten en tijd om te relaxen. Balende vrouwen maar zwakke schakels sturen we naar huis en hulp is onderweg. En heb je een dipje? Voorverpakte fabriekscroissaint in je mik en gaan. Er moet natuurlijk nog wel gewerkt worden. Het was namelijk tijd voor een workshop openingszinnen van een externe partij. Jammer dat deze elke tent bezocht: scoor je dus ook geen punten mee. Maar hey, je shirt is nat en ik heb geen mayo. Ook nog keelpijn? Zo gemakkelijk kan het zijn. In ieder geval een puntje achter de hand.
Na al die productiviteit was er honger, even wachten nog............... En gaan. Buffetje staat klaar en wat was het weer lekker. Onze kale eindbaas die even een gebedje doet en aanvallen maar. Ook onze jarige werd niet vergeten want wat wordt ie toch snel groot hé. Verder nog wat lekkere hitjes, even meezingen voor het filmpje en gauw weer terug. Er is dorst.
Bij de tent beginnen we met een verrassing van een kangoeroe waar eigenlijk niemand blij mee is. Een paar cruciale ingrediënten vergeten in de buidel te stoppen maar ook daar hebben we lokale connecties voor. Even een blokkie om met Hector en weer door: Het tempo ligt hoog maar alle kangoeroes springen vrolijk mee. Één begeleider, of moeten we zeggen ‘volwassen kangoeroe’ iets minder. Tijd voor, jawel, de feesttent. Beetje koppelen hier en daar want wat zijn die connecties toch handig. Ons geheime wapen was bezig met een flinke terugslag en de mannen vreesden het ergste. Dit was het moment om oude bekenden op te zoeken: alles voor het team. Ook de vloer van de tent werd gekust want wat is het weer gezellig. Nog een biertje? Ah bestel maar een liter: 4x goedkoper. Paar slokjes uitdelen maar de rest voor jezelf houden. En voor het gras. En de struiken.
Na weer een prachtige avond was het tijd om op zoek te gaan naar een mooie afterpartij. Rondje over de camping en Friese partytenten werden geclaimd. De eigenaren waren spoorloos maar de tent was goed gevuld. Jammer dat 80% van deze opvulling Fries was waardoor die behoefte naar een cursus Fries steeds groter werd, of toch niet? Verder wel gezellig. Ook ons favoriete figuur van JF2017 mocht niet ontbreken op de laatste uren van dit weekend. Nog even een wijze levensles van één van onze begeleiders met je lange dikke hoofd en op naar de kleedkamer. 1...2…3…… en door. Terrein uitgespeeld en op naar de buidel.
De volgende ochtend ging de wekker van onze 2 begeleiders met de meeste levenservaring weer op tijd. We besloten om dit gezamenlijk te negeren dus nog even omdraaien en oogjes toe. Uiteindelijk was er geen ontkomen aan en kwamen er wat koppies tevoorschijn. Het albino-gemeenschap ontwaakte. Papa-kangoeroe spande de kroon: zijn hoofd viel totaal weg ten opzichte van de witte HHV-tent. Voor Manke Bartus was dit tevens het moment om (na een weekend lang al het goedbedoelde advies te negeren) toch maar is raad te vragen aan onze huis-fysio over zijn pootje. Gelukkig is blauw onze kleur, ook weer opgelost.
Tijd om de tent op te ruimen, het scorebord te verbranden en nog eeeven verder slapen bij het ontbijt. Hup hup, de auto’s in en het weekend was al weer voorbij. Één troost, nog maar 359 nachtjes slapen tot Junior Fun 2018. Wat hebben we er weer een zin in!
